Geringschattend kijken ze naar de huisvrouw die op het podium staat. 47 jaar is ze en ze komt eigenlijk niet uit haar woorden als ze uitlegt waar ze woont.
Je ziet ze denken: “O my god, hoe komen we hier doorheen”.
En alle duizenden mensen in de zaal denken precies hetzelfde.
Ze liggen met z’n allen bijna gierend van de lach onder hun stoel, als de vrouw dan ook nog zegt op wie ze graag wil lijken.
En dan begint de muziek.
En gaat ze zingen…
Om kippenvel van te krijgen.
Hoe vaak komt het niet voor dat we al heel snel een oordeel hebben over iemand, op basis van wat we zien? En hoe vaak geven we die persoon dan de kans om dat oordeel om te draaien? Hoe open staan we nog voor een alternatief? En hoe hard proberen we dat te vinden?
De juf van mijn oudste in groep 3 had haar oordeel ook klaar: zoals Chris zich gedroeg, dat moest wel autisme zijn. Dus of wij het goed vonden als ze een test lieten doen om dat te bevestigen…
Nou nee, dus.
Wij zagen een andere oorzaak voor zijn gedrag, namelijk dat het lezen niet lukte wat hem mateloos frustreerde. En we wilden graag die oorzaak wegnemen en kijken hoe we daar konden helpen, in plaats van reageren op het gevolg.
Nu zoveel jaren verder, denk ik van mezelf dat ik dat best wel goed doe: niet teveel oordelen op het eerste gezicht en blijven zoeken naar de mogelijkheden die er zijn om iemand iets wel aan te leren.
Maar toch… toen ik dit filmpje zag
Toen dacht ik hetzelfde als iedereen. Dus het blijft een valkuil!
Wat zijn jouw inzichten na het lezen van deze blog? Wil je het hieronder met ons delen?
Mariska
op 27 Aug 2020Margit
op 27 Aug 2020Janneke
op 01 Sep 2020Margit
op 04 Sep 2020