Hij straalt door de camera heen.
“Dit is zoveel leuker dan wat ik tot nu toe heb gedaan!”
De letters en fiches schuiven vlot over de tafel en hij legt Jorien en mij feilloos uit hoe het systeem werkt met de klinkers a, o en u.
Na 10 minuten zijn we klaar en mag hij weer gaan spelen.
Hij is al bij de deur als Jorien als een echte Colombo zegt: “O wacht, zullen we je ook nog even uitleggen hoe het met de e zit? Dan kan mamma even meeluisteren.”
En hij zit alweer aan tafel. “Ja!”.
Stilletjes zitten wij dan ook te stralen.
Die betrokkenheid bij spelling is precies wat we willen bereiken met onze aanpak.
Dat kinderen binnenkomen met de vraag of we weer met de fiches gaan werken. Of dat we weer een spel-wedstrijdje gaan doen.
Dat ze alert zijn als je iets uitlegt en vragen stellen omdat ze precies willen snappen hoe het werkt.
Dat ze zo intensief bezig zijn dat ze verbaasd – en soms zelfs teleurgesteld – zijn als je zegt dat het tijd is om te stoppen.
Gisteren waren we bij een presentatie van Ineke Oenema voor een groep post-HBO studenten Jonge Kind. Zij vertelde hoe belangrijk betrokkenheid is als je kinderen (en volgens mij ook volwassenen ;-)) iets wil leren.
Eigenlijk is die betrokkenheid onmisbaar.
En kinderen zijn daarin nog heerlijk puur… als ze niet betrokken zijn, dromen ze weg, zitten ze achterstevoren op hun stoel, moeten ze naar de wc, gaan ze zitten kletsen, worden ze boos, …
Maar als ze wel betrokken zijn, dan krijg je precies wat ik net vertelde. En wat ouders naar ons noemen als de grootste verandering die ze zien bij hun kind: weer willen leren schrijven.
En dan gebeuren er mooie dingen…
P.S. Wil jij in de reacties met ons delen hoe jouw kind of leerling duidelijk laat zien dat hij niet betrokken is bij een spellingopdracht?
Afbeelding van Victoria Borodinova via Pixabay
