Je doet zo je best, maar het lezen vordert maar niet. Misschien herken je dit bij je kind. Na een jaar intensieve training bij een instituut en geen stap verder gekomen met lezen! Wat een frustratie. Dat overkwam Anne (niet haar echte naam, maar de naam van mijn dochter). Ik ken haar goed, want had haar al begeleid met lezen voor ze naar dat instituut ging. Een echte doorzetter en altijd even vrolijk (nou ja in ieder geval als ze bij mij komt. Thuis is dat natuurlijk wel eens anders). Maar nu zat daar een verdrietig meisje met een zelfvertrouwen tot het nulpunt gedaald.
Dat is mijn probleem met al die instituten. Ze werken volgens een vast stramien en wijken daar niet van af. Hoelang ga je door, als iets niet werkt voor een bepaald kind? Ik heb ooit een hulpverlener letterlijk tegen kind en ouders horen zeggen, toen de manier van werken geen effect had: ‘Ja, dan is dit niet iets voor jou, dan moeten we er maar mee stoppen!’ Want ja, iets anders konden ze niet aanbieden. In vertrouwen wilde de desbetreffende hulpverlener aan mij nog wel even kwijt, dat dit kind ook niet wilde! ‘Hij zat maar te gapen en altijd onderuit gezakt,’ zo vertrouwde zij me toe. Daar rijzen mijn haren van te berge. Dat is nu juist onze taak, om een kind aan de slag te krijgen, weer een beetje moed, plezier en vertrouwen te geven!
Maar goed Anne dus, hoe kon ik haar helpen? Nu zijn we met TaalKanjer bezig om van alles te ontwikkelen om kinderen weer een stukje plezier in het lezen te geven, maar geen van deze manieren vond ik bij haar passen (of te makkelijk of te moeilijk). Dus ik heb voor haar iets nieuws bedacht, waarvan ik hoopte dat het wel bij haar zou passen. Ik heb haar ook veel inspraak gegeven in wat we gingen doen en vooral in wat we gingen lezen. (Iets waar we het al vaker over gehad hebben: Laat je kind iets lezen wat hem interesseert. Ik heb eens een leerling gehad die op dat moment helemaal gek was van militairen. Thuis had hij ‘het handboek van de soldaat’ gevonden 🙂 en dat wilde hij nou graag lezen!).
Overigens was het de deal, dat Anne ook thuis met haar moeder aan de slag ging. Door de korte lijntjes die ik met moeder had (het merendeel werd thuis gedaan) konden we het plan, indien nodig, ook snel bijstellen. Er is een heel verschil met zoals het plan was en hoe we het nu doen!
Inmiddels zijn we 4 maanden verder en is Anne met lezen bijna een jaar vooruitgegaan! Wat een feest!
Gisteren was ze bij me en vertelde dat ze ‘stiekem’ een heel stuk verder had gelezen, want het boek is zóóóó spannend ! Of ik dat niet erg vond en ook niet dat ze daardoor niet alle oefeningen had gedaan 😉 Wat ben ik blij voor haar dat het zo goed gaat! Van de leerkracht hoor ik dat ze ook met de andere vakken, waaronder begrijpend lezen, zo vooruit is gegaan en dat ze blaakt van zelfvertrouwen.
Voor de komende vakantie hebben we afgesproken dat we doen wie het boek het eerste uit heeft (ik heb het boek ook). Ik weet nu al wie er wint! Lekker alleen maar lezen en geen oefeningen.
Nu weet ik wel dat er ook weer andere momenten zullen komen, maar dit is in ieder geval een mooie stap voorwaarts. En waarom ik dit verhaal kwijt wil, is niet om mezelf op de borst te slaan (verre van dat. Ik ben alleen maar blij als iets aanslaat), maar om jullie allen op te roepen : blijf zoeken naar wegen (ook al moet je daarvoor van de gebaande paden af) en naar het juiste knopje!
Durf een ‘out of the box denker’ te zijn!
Wil je iets toevoegen of met ons delen? We vinden het altijd heel leuk om een van je te horen!