We staan met onze camper op een bijna lege camping.
Prachtig weer!
De meeste andere bezoekers zijn in dit laatste weekend van het seizoen bezig hun boeltje voor de winter in te pakken.
Maar wij gaan lekker wandelen vandaag – op paddenstoelenjacht!
En Man heeft een route gepland en op de GPS gezet.
Zo gaat dat meestal:
Hij zoekt mooie punten op, op de kaart.
Kiest een route, berekent de afstand
Etcetera…
Zo zijn we op alles voorbereid en vaak brengt het ons op prachtige plekjes.
Ik wandel heerlijk met hem mee, tot ik ergens iets zie dat mijn aandacht trekt:
een mooie oude boerderij, een leuk slingerpaadje, een veld vol paddenstoelen…
Die natuurlijk allemaal niet op de kaart staan :))
En dan wijk ik graag af van dat van te voren bedachte pad.
Zo gaat het in ons leven ook wel een beetje.
En je herkent het misschien wel.
Ben jij het type van ‘zekerheid’ en een uitgestippelde route?
Of zie jij wat er onderweg gebeurt en stap je daarop af?
Waarschijnlijk van allebei een beetje :)).
Maar hoe doe je dat in de klas?
Ik sprak ooit een leerkracht groep 3.
Die zei: “Dit is de eerste keer dat ik in groep 3 lesgeef.
Ik doe gewoon stap voor stap wat de methode voorschrijft.”
Dat betekent dat zij nog niet de ruimte voelt om een zijweggetje te nemen.
Als ze ziet dat een leerling vastloopt.
Of als ze ziet dat een kind iets extra’s nodig heeft.
Om dat te kunnen moet je
a – precies weten wat je uitgestippelde route is
b – ook (in)zien dat je dan onherroepelijk dingen mist.
Misschien heb jij een leerling of een kind dat eigenlijk zo’n zijpaadje nodig heeft?
Durf je dat op zijn minst te verkennen?
Loop je een eindje met ons dat spannende kronkelpaadje af om te zien wat zich achter de eerste paar kronkels schuilhoudt?
Je ben van harte welkom …
Neem contact met ons op 🙂
(foto komt van wikimedia commons)
