Mijn kinderen zijn alledrie ‘gediplomeerd’ dyslectisch. Dat is de grap die wij er thuis om maakten.
Ze kregen alledrie een dyslexie-verklaring, maar wat ze lieten zien op school was voor alledrie anders.
Toen onze jongste tegen dezelfde problemen aanliep als haar oudere zus, had ik inmiddels mijn opleiding tot dyslexie-specialist afgerond, dus ik mocht haar op school zelf extra les geven, buiten de klas.
Toen sloeg de frustratie pas echt toe. Niet zozeer bij haar, maar vooral bij mij. Want ze bleef dezelfde fouten maken.
Wat ik mij niet realiseerde… wat dus mijn cruciale fout was… is dat ik wel extra oefende – op een gespecialiseerde manier- , maar dat ik in wezen hetzelfde zei en deed als de juf.
Voor mijn dochter werkte dat niet! Het kwartje viel niet..
Daar weigerde ik me bij neer te leggen en uiteindelijk vond ik iets dat wel bij haar paste: ze ging meteen met sprongen vooruit.
Deze aanpak heb ik sindsdien steeds verfijnd en uitgebreid met leerlingen in mijn praktijk. Uiteindelijk is het de aanpak die we nu bij Taalkanjer gebruiken om kinderen te helpen.