In de vorige blog lazen we over Simon in groep 3. Lees hier hoe het verder ging met Simon.
In groep 4 maakte hij een frisse start, hij was goed uitgerust in de vakantie. Lekker even helemaal wat anders. Simon was in die tijd weer helemaal zijn eigen vrolijke ikje geworden.Maar al snel zag zijn moeder die andere Simon weer:Buikpijn, onrustig, ruziezoekend.
Tijd voor een babbeltje met zijn nieuwe juf.“Nee hoor, met Simon gaat het best goed. Hij is rustig, soms te rustig. Ik moet hem wel vaak aan het werk zetten. Hij zit dan te dromen en naar buiten te kijken.”
Of misschien was het verhaal anders:
“Ja, ik vind Simon ook wel druk. Hij moet heel vaak naar de wc, of zijn punt slijpen, of even wat lopen… Hij komt daardoor slecht aan zijn werk toe. Als ik bij hem ga kijken, heeft hij nog niet veel gedaan, of hij is wel begonnen, maar het ziet er slordig uit, hij heeft zitten krassen en doorhalen. Dan moet ik wel even op hem mopperen!” “Maar hij is nog lang niet de slechtste van de klas hoor!”
Simon worstelde zich eigenlijk door de lesstof van groep 4 heen. Niet bij gym of bij natuur of bij muziek: dan zag je hem genieten. Dan was hij positief en betrokken en leergierig.En rekenen ging eigenlijk ook best goed. Alleen de tafeltjes… die waren soms wel een probleem!
Maar spelling bleef een drama en het lezen kwam ook nog niet echt lekker op gang. Simon las vaak woordjes die er niet echt stonden. Hij las bijvoorbeeld poes als er kat stond. Hij sloeg de kleine woordjes vaak over of las ze verkeerd, maar moeilijke woord als ‘kinderen’ of ‘prinses Anastasia’ kon hij vlot lezen.
Zijn moeder had op advies van de juf eigenlijk al heel hard gewerkt met Simon. Ze had geprobeerd om veel met hem te lezen (wat hij lang niet altijd leuk vond!) en ze hadden de woordrijen thuis geoefend. Dat laatste hielp wel goed: Simon kon ze dan goed schrijven aan het eind van de week. Maar ja, bij die controletoets drie weken later was hij ze natuurlijk weer vergeten.
Dan schreef hij weer: sgoen, volluk, mooj, pingk, palijs, guloof, hant, kouwde, burs, en geew. Of misschien ook wel: breor, tiun, vleig.
Maar Simon ging toch over naar groep 5, waar de problemen eigenlijk alleen maar groter werden.
Op school kreeg zijn moeder nog steeds weinig gehoor. Ze zeiden daar eigenlijk, in nette woorden, dat ze niet moest “z**ren”. Dat ze gewoon moest afwachten, dat ze Simon niet teveel moest pushen, dat ze ook moest zien dat hij heel veel andere dingen gewoon wel goed deed, dus dat er niets met Simon aan de hand was. Hij was misschien geen hoogvlieger op het gebied van taal… maar ja, zo waren er wel meer. En testen? Dat deden ze maar met een paar kinderen per jaar en dan waren er eigenlijk nog wel een paar in de klas die daar eerder voor in aanmerking kwamen….
Simons moeder besloot de knoop door te hakken en op zoek te gaan naar meer informatie over de problemen van Simon. Ze wilde weten of haar zorgen terecht waren en of ze misschien stappen moest ondernemen.
Maar ja, waar kon ze terecht en wat zou dat kosten.
Zou hij misschien dyslexie hebben? Moest ze hem laten testen?
Dus ging de moeder van Simon op zoek op internet en toen kwam ze HIER!